Vandaag sprak Annette met Miranda Seton-de Graaf (44) over haar twinkeling. Miranda werkt inmiddels 22 jaar – haar halve leven! – bij Blosse en haar rechtsvoorgangers. Pas van school af, begon ze als invaller, maar vond het invalwerk niet leuk. Een baan in Amsterdam Zuid was ook niet ideaal vanwege de reistijd. Diverse sollicitaties maakten dat zij moest kiezen tussen een baan als onderwijsassistent op een school voor doven en slechthorenden of als pedagogisch medewerker op een peuteropvang van SKH. Ten tijde van de economische crisis is zij herplaatst op De Vaart, waar zij het op de peuteropvang enorm naar haar zin heeft. En ondanks dat Miranda in haar jonge jaren niet vaak met haar neus in de studieboeken de vinden was, heeft zij zich in haar werk enorm ontwikkeld. Lees hier het interview met een gedreven pedagogisch medewerker én ambitieuze voorzitter van de ondernemingsraad.
Miranda, Blosse heeft als slogan ‘Samen op zoek naar de twinkeling’. Waar gaan jouw ogen van twinkelen?
Mijn ogen gaan twinkelen als ik iets kan betekenen voor een ander. Als je een kind in de groep hebt dat heel angstig is of achterloopt in de ontwikkelingen je ziet op een gegeven moment dat het groeit, dat het zich fijn voelt en dat het zich ontwikkelt, dan ben ik heel trots. Als er een ouder een beetje achterdochtig binnenkomt en je aankijkt met een blik van: ‘wie ben jij en wat ga jij doen met mijn kind’?, zij brengen tenslotte hun kostbaarste bezit bij jou. En als je na een poosje merkt dat ze je vertrouwen, dan is dat fijn. En ook in de OR, als je ziet dat je samen nadenkt over een bepaald onderwerp en daarmee iets bereikt voor Blosse, dan ben ik daar heel trots op. Daar ga ik van twinkelen, dat is waar ik gelukkig van wordt in mijn werk.
Waar put jij inspiratie uit?
Uit heel veel dingen! Uit sociale media, uit een rondje hardlopen en mijn hoofd leegmaken, de dingen die je om je heen ziet, de kinderen die je iets vertellen. Ik vind het heel mooi als je kinderen ziet spelen, dan kom je weer op nieuwe ideeën. Daar haal ik meer inspiratie uit dan uit een boekje. Maar ook uit wat collega’s vertellen, een podcast, wat men in andere landen doet, een lekker boek. Een tijdje terug luisterde ik naar een podcast van iemand die vertelde hoe opvang en onderwijs in Scandinavië is georganiseerd. Deze vrouw heeft zelf daar gewoond en heeft haar kinderen in Nederland gekregen. Zij vertelde dat wij hier veel groteregroepen hebben in opvang en onderwijs. De kinderen moeten daardoor een grootdeel van de dag wachten. Wachten in de kring, wachten als ze een vraag willenstellen. Wij vragen daarmee best wel wat kinderen, waar we ons helemaal niet bewust van zijn. En als je dat dan hoort, dan gaan je ogen wel open. Ik ga dan meteen kijken wat ik toe kan passen in mijn groep.
Wat is in jouw ogen het belangrijkste om kinderen mee te geven in hun ontwikkeling?
Je bent goed zoals je bent, maak fouten en leer er van. En wees dankbaar voor wat je hebt. Ik vind het belangrijk om kinderen bewust te maken van het feit dat niet iedereen het zo goed heeft als zij. Het is tegenwoordig heel veel ‘ik’. Dat is niet nodig. Je kunt je ook eerst even afvragen wat betekent dit voor een ander. Ik hoop dat kinderen zich bewust worden van hun eigen positie en de wereld om zich heen.
Als iemand nog twijfelt om in de opvang of onderwijs te gaan werken, wat zou jij tegen diegene willen zeggen?
Ik vind het de mooiste baan die er is. Je ziet kinderen stralen, je betekent iets voor de kinderen en hun ouders. Het is hard werken en veel incasseren. Maar als je ziet wat het oplevert, daar kan niets tegenop!
Het kind dat huilend en verlegen binnenkomt en huppelend en gillend van plezierweer weggaat, daar doen we het voor.
Er zit veel vrijheid in het vak, zolang je het gezamenlijke doel voor ogen houdt, mag je gerust eens afwijken van de gebaande paden.
Bij Blosse kun je groeien, mag je kritisch zijn zonder bang te hoeven zijn voor de consequenties. Hier is alles bespreekbaar en word je serieus genomen. Blosse is een hele uitdagende werkplek en ik denk dat dat ons bijzonder maakt.
